Rozdział 2

Po dłuższym przyjrzeniu się zauważyłem, że podłoga wzdłuż ściany jest bez kurzu.
Już się zaczynałem bać o swoje zdrowie psychiczne... Nie, w sumie nadal się o nie martwię, ale już mniej.
Ale... Czy to jest prawda?

Wieczorem wyjrzałem przez okno.

Widok sprawił, że miałem minę godną idioty. Tak, owszem, było cudne, bezchmurne, rozgwieżdżone niebo, dziki ogród i w ogóle pocztówkowy obraz, ale nie o to chodziło.

Na ławeczce przed sąsiednim domem siedział  znany nieznany mi chłopak z okna , a ja z przerażeniem uświadomiłem sobie, że uważam, że ma na imię Harry. Po prostu skądś to wiedziałem. Niedługo nad tym myślałem, bo zawiał wiatr, a ja zacząłem uważnie przyglądać się jego rozwianym lokom i szalikowi.  Wyraźnie było mu zimno, drżał przy każdym podmuchu, ale zamiast jak normalny człowiek wrócić do pokoju po coś cieplejszego niż T-shirt, rurki i szalik, on nawet się nie ruszył, tylko patrzył błagalnie na zamknięte drzwi, jakby oczekiwał, że Eleanor go wybawi. Sytuacja była dość dziwna – nic nie rozumiałem. Siedzi, zamarza, dlaczego nie wejdzie?

Chłopak powoli podniósł głowę i napotkał mój wzrok. Od razu szeroko się uśmiechnął, wypuszczając ustami mały dymek. Aż tak chłodno czy pali? Właściwie nic mnie to nie obchodziło, liczyły się tylko jego olbrzymie zielone tęczówki wpatrzone we mnie z zafascynowaniem, przerażeniem i niemym błaganiem, którego nie rozumiałem. Moje palce zacisnęły się na klamce okna, ale kiedy prawie ją nacisnąłem, usłyszałem krzyk wściekłej dziewczyny. Przerażony Harry (dobra, nie wiem jak się nazywa, ale to może zostać dopóki się nie dowiem) błyskawicznie odwrócił spojrzenie, zrywając nasz kontakt. Eleanor z miną wściekłego byka podeszła do chłopaka i strasznie zaczęła się na niego wydzierać. Słyszałem pojedyncze wyrazy, nie układające się w nic logicznego: „Nie powinieneś… Wiesz przecież, że… Dlaczego… Twoja matka i ojciec… Nieważne… Rozumiesz, że… SZPITALA!!!”. Zaraz. Jaki znowu szpital? O co tu chodzi?

W sumie miałem zamiar otworzyć okno i nie zważając na ciszę nocną, której tak właściwie nikt nie przestrzegał (z drugiego końca ulicy dochodziły dźwięki ostrej imprezy, a moi sąsiedzi zażarcie się o coś kłócili), wywrzeszczeć te pytania, gdy zobaczyłem coś szokującego. Dziewczyna uderzyła chłopaka w twarz, a chwilę potem z cienia wyszedł umięśniony facet, którego wcześniej nie zauważyłem i przewiesił sobie Harry’ego przez ramię. Tak po prostu, jak worek.  Zanim zdążyłem zareagować, zniknęli we wnętrzu domu.

Jedyne, co zdążyłem zauważyć to rozpacz i rezygnację w tych pięknych zielonych oczach.

Wcale nie spędziłem całej nocy na myśleniu o Harry’m, Eleanor i tamtym trzecim, przysięgam! No, może tylko chwilę… Dobra, kogo ja okłamuję – obudziłem się niewyspany, bo całą noc spędziłem martwiąc się cudzymi problemami. Ale przepraszam, po prostu nie umiem zrozumieć jednego – dlaczego Eleanor kłamie? Przecież teraz jestem już pewien, że on istnieje, wcześniej też byłem o tym przekonany więc z czego ona robi taką tajemnicę?

Louis wyglądał na zdziwionego i zdeterminowanego równocześnie. Uśmiechnęłam się ta widok dziecięcego uporu na jego twarzy. On nie spocznie, dopóki nie rozwiąże tej tajemnicy…

A ja i Max mu trochę w tym pomożemy.

Powoli ruszyłam drogą, nie mogąc powstrzymać radości na widok ludzi przechodzących przeze mnie i wzdrygających się z zimna. Biedacy.

Nie przejmując się ludzkimi zwyczajami, przeszłam przez drzwi i krzyknęłam:

- Max, chodź tu, masz coś do zrobienia!

- Cholerna panienko, nie wiesz, że normalni ludzie chcą mieć trochę spokoju, żeby się wyspać – warknął, pojawiając się na szczycie schodów z ręcznikiem na głowie.

- Spałeś pod prysznicem z włączoną wodą? Naprawdę Max?

- Nie czepiaj się szczegółów – powiedział, po czym przyjrzał mi się uważnie. – Ładnie ci w tej sukience Sue. Masz nogi godne modelki, nie wiem dlaczego nosisz te stare niepraktyczne suknie.

- Bo je lubię i nie chcę, żebyś się ślinił na mój widok. W każdym razie nie przyszłam gadać tu o moim stroju, tylko o moim podopiecznym.

- Styles’owi nic już nie pomoże, zrozum to wreszcie. W przypadku Niall’a i Zayn’a mogłaś pomoc, dwa nieszczęśliwie zakochane głupki, ale w przypadku Harry’ego i tego nowego… Nie rób z nich pary. Louis jest bardzo miły i optymistyczny, ale ciężko znosi złe nowiny. A wiesz, że to się  nie może dobrze skończyć?

- Taa, jasne Max, bo ty masz tak CZĘSTO rację, że szkoda gadać. Dobra posłuchaj, plan jest taki…

Teraz, z perspektywy czasu, żałuję, że go nie posłuchałam.

Chociaż… Najprawdopodobniej i beze mnie by się znaleźli.

Po południu, wracając ze sklepu, natknąłem się na imprezę w moim ogrodzie.

Tak. W moim. Z niewiadomego powodu na moim podwórku stali Liam, Zayn, Niall, Max, Eleanor, ten wczorajszy mięśniak i jakieś dwie nieznajome dziewczyny. Jedna, brunetka z kręconymi włosami, przytulała się do Liam’a, więc uznałem, że jest jego dziewczyną. Druga, blondynka z  mocnym makijażem, była wyraźnie smutna i za czymś tęskniła. Witam w klubie, moja droga.

- Cześć Lou przedstawiam ci dalszą część sąsiadów, to jest Dan, chodzi z Liam’em, a to Perrie, wredna i samotna, ale chyba podoba jej się Zayn…  - powiedział Niall z uśmiechem niepozostawiającym złudzeń co do jego trzeźwości. Rozejrzałem się po obecnych. Wszyscy, nie licząc Eleanor, byli w podobnym stanie. Payne i Malik gdzieś zniknęli.

- Zabiję cię – wrzasnęła dziewczyna i zaczęli się ganiać wokół domu.

Dwadzieścia minut później Danielle uwiesiła się na mnie i wyjęczała:

- Gdzieee je-est Liii?

Po chwili zauważyłem go w jego sypialni i zrezygnowany podałem Max’owi dziewczynę. Razem zanieśliśmy ją do moich sąsiadów. Schneider położył ją przed jej chłopakiem i zaczął mówić z szatańskim uśmiechem:

- Nie wiem dlaczego, ale to właśnie ona jest najbardziej pijana, a ty najbardziej trzeźwy, więc się nią zajmij.  Aha, Perrie siedzi w łazience i chyba powinieneś jej pomoc, i nie wchodź lepiej do pokoju Niall’a jeśli nie chcesz zobaczyć czegoś, czego wolałbyś nie widzieć – skrzywił się z niesmakiem. Skąd on to wszystko wie?

- Chodź Louis – wyszeptał i pociągnął mnie za sobą, zostawiając biednego Liam’a w totalnym szoku. – wiesz, że Eleanor jest pijana i pojechała gdzieś ze swoim chłopakiem? - Pokiwałem głową, nie wiedząc do czego dąży. – A dom został niezamknięty i pusty… Albo i nie…

- No i co… - Nagle zrozumiałem. – Max, to będzie włamanie!

- Wcale że nie, Harry cię zaprosił. – Chłopak podał mi jakąś kartkę i szybko się ulotnił, zaczynając kłótnię z powietrzem. Powoli otwarłem list i zacząłem czytać.

Cześć… Louis?

Max twierdzi, że się tak nazywasz, a on raczej nie kłamie, więc mu wierzę. Zapewne zastanawiasz się, kto jest na tyle walnięty, żeby to pisać, ale już ci odpowiadam – to twój sąsiad, Harry.

Widziałeś mnie już parę razy, ale nie mieliśmy czasu, żeby się do siebie odezwać. Mam wielką ochot cię poznać, wydajesz się taki… interesujący… inny… fascynujący… rzeczywisty… W sumie nie byłem pewien, czy nie jesteś kolejnym wytworem mojej wyobraźni, ale skoro Schneider cię widzi, to ja chyba jestem normalny i… Ty istniejesz. Naprawdę ktoś mieszka okno obok, naprawdę się do mnie uśmiecha, naprawdę ma takie piękne głębokie niebieskie oczy…

Eleanor usiłuje mi wmówić, że dla mojego  dobra powinieneś uważać, że  nie istnieję, ale nie wiem dlaczego – przecież nic mi nie zrobisz, co ona podaje jako argument. Nie wierzę, że chłopak zachowujący się przy mnie tak jak Ty jest w stanie być tak wredny, niemiły i arogancki jak opowiadała.

Czy mógłbyś mnie kiedyś odwiedzić w niedzielę albo wieczorem? W innych porach nie ma mnie w domu, więc Eleanor może łatwo ukrywać moje istnienie, a wtedy ją zaskoczysz.

Będę na Ciebie dzisiaj czekał. Nieważne, czy przyjdziesz po południu, czy w środku  nocy. Ważne, że w ogóle przyjdziesz. Proszę Cię o to

Samotny i czekający, choćby całe życie

Harry

Jest dokładnie północ, a w oknie naprzeciwko mojego pali się światło. Pełen jakiejś nieznanej mi wcześniej siły ciskam kartkę w ręce i naciskam klamkę domu moich sąsiadów, po czym bezszelestnie się tam wślizguję.

Cicho, bezszelestnie, jak cień.

____________________________
Psychopatka, która wreszcie dopadła komputer jest zachwycona. Całe 213 wejść.
I love you, darlings. That's for you.